Eğer birisi aniden çok zarif hale gelirse, gözlerinde huzur ve sakinlik ifadesi belirmişse, bu kesinlikle uzun bir yalnızlık döneminde kendisiyle barıştığını gösterir. Kimsenin bilmediği o zaman diliminde, sabah çiğleri gibi birikmiş, gece yıldızları gibi düşünmüştür; sonunda acelecilik ve keskinliği içsel bir ışığa dönüştürmüştür. Bu değişim kasıtlı değildir, zamanın bir hediyesi olan, birçok zorlukla geçtikten sonra elde edilen berraklıktır, ihtişamı gördükten sonra basitliğe dönüşmektir. Onun gülümseşi hikayeler saklar, hareketleri nazik bir dokunuş taşır; sanki dağlardaki serin rüzgar gibi, doğal bir şekilde insanı rahatlatır. Bu zarafet bir maske değildir, hayatın birikiminden doğan gerçek bir ifadedir; dikenli yollardan geçtikten sonra hala iyilik seçiminin kanıtıdır. O orada sessizce durduğunda, sözsüz bir güç göreceksiniz; bu, zamanın şekillendirdiği bilgeliktir, içsel bir çalışmanın meyvesidir, özüne dönüş sonrası huzur ve güzelliktir.